Socorro en reis naar Salta

30 juli
Vandaag heb ik voor het eerst van mijn leven op een echt paard gezeten! En hoe! Eerst door een echte gaucho via een opstapje in het zadel geholpen. Iedereen had me gerustgesteld: het zijn hele ristige paarden, en lopen gewoon achter elkaar aan. Onze gids, Santiago gaat mee om te vertalen. We verlaten het terrein, Gaucho (we weten zijn naam niet meer) moet vanaf zijn paard het hek open en dicht doen en gaat weer voorop rijden. Hij blijkt pas 16 jaar te zijn! Hier opgegroeid en kent het als zijn broekzak. Spannend vind ik het wel. En mijn paard loopt niet blind achter de andere aan, hij loopt zowat de bomen in, ik blijk toch wat te moeten sturen met de teugels. Na enige oefening krijg ik er lol in. Mijn paard is een merrie, loopt wat langzamer dan de rest en heeft een hekel aan natte voeten. Past goed bij mij dus. Maar is niet zo handig in moeras land. Ik heb wel medelijden met de dieren. Ze zakken soms ver weg in de modder en moeten hun benen er dan weer uit trekken. Een smal spoor door het gras, vaak flink nat. Geweldig! We lopen naar de rand van de lagune. Onderweg worden we gewezen op allerlei vogels. In het begin durf ik er amper naar te kijken. Te druk met het paard. maar ook dat gaat steeds beter. Af en toe is het evfen spannend, als we b.v. omlaag moeten door een diepe kuil en plas, net geen natte voeten.2 ½ uur zijn we onderweg geweest. Fanatstisch.
N a lunch en korte rust, staat alweer de volgende aktiviteit op het programma: een hike op zoek naar apen, door het moeras, naar een bosje, stukje jungle, waar ze vaak zitten. Dit keer begeleid door de broer van Gaucho, Juan, en Santiago voor de vertaling. We lopen een stuk dat we ook te paard hebben afgelegd. Omdat we geen laarzen hebben soms van polletje naar polletje springend. He tlukt mij om mijn voeten droog te houden: tot we bijna terug zijn!
In het eerst bos hebben we geen geluk: geen apen. Wel sporen van allerlei andere dieren, o.a. moerashert, en een Jeffrey’scat.
Maar in het tweede bosje, waar Juan ons nog mee naar toe neemt, hebben we meer geluk: er zitten: 1 mannetje met 65vrouwtjes en verderop nog en mannetje met een vrouwtje.! Ze zitten ons nieuwsgierig en wat vijandig aan te kijken: We worden gewaarschuwd: pas op, want ze willen nog wel eens wat naar je toe gooien. Inderdaad. Ze proberen boven ons te komen en naar beneden te piesen! We weten toch wat foto’s te maken. Gids tevreden, wij tevreden. Bij het teruglopen, ziet Juan ineens een moerashert in het hoge gras: hij staat ons op 2 meter afstand aan te kijken, wij kijken lange tijd terug en maken wat foto’s. Als we verder lopen, schiet hij ook weg.
Al met al weer een fanatsctische dag. Na het diner, praten we nog wat met de Du;iste familie. Zij willen morgen naar Iguazu, en daarna richting Salta. Ze zijn met 2 gezinnen, 4 ouders en 3 kinderen, naar Argentinië gekomen, omdat ze zo’n 6 jaar ieder jaar Duitse Argentijinen op bezoek krijgen in het stadje vlakbij Berlijn. Dit keer hebben ze een tegenbezoek gebracht, in Buenos Aires. Op de terugweg gaan ze nog bij de school langs, omdat het nu wintervakantie was. Zijn hebben in Buenos Aires een auto gehuurd en doen alles rijdend. Vanaf BA naar de Ibera was al 1350 km! En zonder fourwheeldrive! Ze twijfelen of ze via de kortste weg (die wij ook hebben gereden: 240 km, minstens 4 uur onverhard, of eerst naar Mercedes, naar het zuiden, maar 80 km onverhard, maar 200 km om. Omdat het droog was op dat moment vonden de mensen van daar dat het moest kunnen, eij hadden onze twijfels. Er zaten toch wel heel slechte stukken in, met hele diepe sporen. Maar ’s Nachts werd de besliccing voor ons genomen: Er brak een groot onweer los, het heeft de halve nacht flink geregend. Ook wij besloten de gok niet te wagen, en de easy way te kiezen: dat was ook nog afzien!
31 juli
De regen is gelukkig opgehouden, maar het is flink nat. Om 9.30 vertrekken we, na afschied te hebben genomen van Santiago. Bijzonder hoe close je kan worden na 2 dagen intensief optrekken. We kijken terug op weer een paar heel bijzondere dagen. De Duitse familie is even voor ons vertrokken. We zijn 2 ½ uur bezig geweest over 80 km. Brr. Niet mijn hobby. Soms diepe spren, soms wegglijden door de modder. Dan leek het wel of we door de sneeuw reden. Soms wasbord: Fransisco blijkt niet in zijn kantoortje en we bellen hem: hij zal er in een paar minuten zijn. Het worden er iets meer: sorry, sorry, de iets grotere auto die hij voor ons in gedachte had, was niet in orde, we krijgen een andere mee. Er wordt een nieuw contract opgemaakt. Het wordt toch wat laat om nog naar Corrientes te gaan, dus we vragen aan hem advies: hij weet een hotel bij Ituziango, Howard Johnson, hij heeft het tel.nr in zijn telefoon, en belt. Er wordt niet opgenomen. Dan is er nog een Casinohotel in de stad zelf. Daar rijden we maar naar toe. In de stad rijden we een straat in, maar daar lijkt het een richting, we rijden achteruit, zien geen bord verboden in te rijden, rijden er weer in, maar alles auto’s staan toch 1 kant op. Een vrouw komt lachend uit haar winkel, en vraagt waar we naar toe willen, omsatndig legt ze uit waar het Casinohotel is. Het blijkt een heel sjiek hotel te zijn wel wat aan de dure kant: 330 pesos,€65,-, maar vooruit. Het is dan ook een prachtige kamer.
We lopen het stadje in, op zoek naar een restaurant. We zien wel een Pizzeria, maar daar moeten we buiten zitten, en het is koud! Heel bijzonder zo’n Argentijns stadje. Moeilijk te beschrijven. Hele simpele, kleine winkeltjes, beetje westernachtig. Veel kleurtjes, roze , geel , lichtblauw. Veel jeugd, veel harde muziek. We doen vast wat inkopen in de supermarkt voor de volgende dag, een lange rit op zondag. We besluiten toch maar in de pizzeria te eten. Pizza 4 queso (medio o grande, doe maar grande, maar is echt wel groot,, papas fritas en milanese, corona biertje en St. Philip witte wijn. Prima. Oma past intussen op 2 kindjes, die lekkerk met elkaar aan het dollen zijn, de t.v. staat aan, we zien een stuk spiderman, en de kleine kinderen ook. Aardige bediening door opa. Prima.
1 augustus
Goed geslapen en bijtijds opgestaan. Prima ontbijt in de zaal die voor de helft is ingericht als “casino” zeg maar rustig gokhal. 3 flatscreens hangen hoog aan de wand en worden op shacira met Nadal muziek video gezet. De portier zet gezellig een ander muziekje op. In dit dorp houden ze van veel geluid/herrie. Samen met nog een gezin van 3 gebruiken we het ontbijt. We gaan na het uitchecken nog even lopend naar de pinautomaat: de portier komt JW’s visakaart nog even achterna brengen. Loopt ook weer goed af.
Om 8.20 vervolgen we de reis.
Eerst naar Corrientes en Resistencia. Dan door op een eindeloze lange rechte weg. Af en toe stoppen voor benzine en toilet. Het landschap trekt aan ons voorbij. Eerst nog veel moerasachtig gebied, met vennen en veel water. En op de meest onmogelijke plekken staan steeds weer hutjes en huisjes, vaak zelfgebouwd, van hout, golfplaat of steen, maar dan ineens weer grotere sjiekere huizen. Het landschap verandert langzaam van nat naar droog en stoffig en meer heuvelachtig.
De benzinepompen zijn gelukkig voldoende voorradig, maar we tanken iedere keer als de tank net meer dan half leeg is, want je weet maar nooit.
Het wegdek is een verhaal apart. Het varieert van goed (helaas wat weinig) tot slecht of zeer slecht. Kuilen, opgekruld asfalt, alles kan. Soms km’s lang.
En dan wat er op en langs beweegt: er rijden soms nog auto’s van 30 jaar oud rond, met hele families erin. Maar ook veel brommers, ook met een hele familie erop: 2 kinderen achterop en nog 1 voorop.
Er wordt ook veel gefietst en gelopen: meest in de berm van dor gras! Want op de smalle 2 baans weg waar maar 80 mag worden gereden, maar iedereen 120 rijdt, is dat te gevaarlijk: een enkele keer waagt een fietser zich op de weg, soms links, en gaat dan de berm in als er een auto komt.
Langs de weg zijn af en toe dorpjes: van kleine huizen/hutjes. De straten zijn in Argentinië zelden bestraat, alleen in de grotere steden.
Op veel plekken, ook al vlakbij de Ibera, worden stukken grasland in de fik gezet, wat veel zwartgeblakerde stukken oplevert en branderige, rokerige lucht. (zelfs vanmorgen in Cerrillos werd ik wakker met rokerige lucht in mijn neus.
Op het laatste stuk rechte weg zagen we heel veel ronde soort ovens (soort iglo’s van steen), soms wel 20 bij elkaar, soms 1 bij een huisje, waarin waarschijnlijk houtskool wordt gebrand. Een middel van bestaan hier. Verder af en toe stalletjes met houtsnijwerk of sinaasappels en honing.
Af en toe staan er 1 of meer mensen in de berm: te wachten op de bus. Hèt middel van vervoer hier. Op deze route rijden veel lange afstanddubbeldekkers. En prima op tijd: dat valt me op: Argentijnen zijn wel mensen van de klok heb ik de indruk.
En dan de honden: in het begin dacht ik nog: de honden laten zichzelf misschien uit, maar ik denk nu dat er toch veel zwerfhonden zijn. Bij de benzinestations komen ze meteen kijken of je wat te bieden hebt. Maar op de weg zijn ze af en toe gevaarlijk aanwezig,als er ineens een de weg wil oversteken. Uiteindelijk hebben we mar 2x flink hoeven remmen en gaat het meestal goed.
Kortom, je hoeft je onderweg niet echt te vervelen.
Veel hotels troffen we niet aan. Maar die moesten er wel zijn. Om een uur of 17.00 bedachten we, dat we om ±17.00 in Salta moesten kunnen zijn en we besloten Enrique (een oom of vriend van de familie van Jorgelina) te bellen, die een leuk appartementen hotel in Cerrillos vlakbij Salta heeft. Toen we weer even bereik hadden hebben we staan bellen in een zijweggetje: daar bleek overigens en iemand te wonen: de hond sloeg meteen aan. Het bord bij het hek vermeldde een prachtig gedicht, ik had het moeten opschrijven of fotograferen, Het heette iets van .. Ondas en kwam er op neer, dat als je positieve golven hebt , die overeenkomen met de mijne, of komt u met goede bedoelingen, dan zal ik u helpen, komt u met negatieve bedoelingen dan zal ik u vernietigen (destruir). We hieldenons toch maar op gepaste afstand.
Maar, we kregen meteen iemand aan de lijn, en JW wist in zijn beste Spaans uit te vragen of we die avond terecht konden: en er was Lugar! Nou maar hopen dat het zo voorspoedig bleef gaan!
We kwamen nog wel wat oponthoud tegen; door een stadje met stoplichten, heeeel slecht wegdek, waar je maar 50 kon rijden. Eindeloos leek de weg. We zagen weer een prachtige zonsondergang. En toen werd het donker. Er reden ook mensen zonder licht! Maar dat was gelukkig alleen in het begin. En auto’s ineens heel langzaam: bleek een auto een andere auto te trekken, met een brommer erachter voor het licht.
En eindelijk doemde Salta voor ons op! Wat een stad ineens, na al die kleine dorpjes. En dan de weg naar Cerrillos zien te vinden. Gelukkig had JW thuis op google earth ook dit wat bestudeerd. We moesten richting vliegveld en dan richting Cafayate, dat moest toch niet moeilijk zijn. Maar hier geven ze toch iets anders richting aan dan bij ons: 1x en dan moet je het maar weten.
Ineens een bordje: einde snelweg. De auto voor ons ging ineens heel langzaam rijden: dat vonden we al vreemd. Een knipperlicht boven de weg. En toen plotseling eindigde het asfalt en doken we zo’n beetje naar beneden het grint in. JW> reageerde bijzonder alert, en het liep goed af, voor mijn gevoel doken we met onze neus in een berg, maar het viel mee, we draaiden naar rechts en zagen anderen, duidelijk bekend, langzaam de heuvel naar beneden afdraaien. En we komen op een straat terecht en hebben geen idee waar we heen moeten. Een voorbijganger de weg gevraagd, vervolgens bij een benzinestation. Nog een paar keer fout gereden: even van tevoren staat 1x Cerrillos, dan moet je snappen dat je links moet blijven en de tweede op de rotonde in moet gaan± het wordt niet bij de afslag zelf vermeldt. Het heeft ons een half uur extra gekost. Maar uiteindelijk, dankzij de doorstudie van JW die wist dat we achter de kerk moesten zijn, de buurt gevonden de straatnaam konden we niet ontdekken, nummers ook niet. Een buurtbewoner wist ons uiteindelijk te vertellen dat we bij het Grande Casa moesten zijn. En daar stond ook wel een bord op en een huisnummer.
Pff, gevonden. Zie: www.casonadecerrillos.com.ar Enrique heeft ons binnen gelaten, 23.00 zo´n beetje. Kort gesprekje, hij waarschijnlijk blij dat hij naar bed kon. Leuk onderkomen± echt wat ik verwachtte. Alleen is het hier koud! Da´s wel jammer. Onderweg hebben we 19,5 graad gemeten, maar ook 1, en nu 3 graden.