iguazu en socorro

28 juli
Mijn verjaardag! Mooie ketting gekregen van JW. Had mijn cadeau eigenlijk al gehad: de fotocamera. We moeten om 8.00 klaarstaan want Ricardo komt ons halen om ons naar Posadas te brengen, 250 km verderop. Weer met een andere chauffeur. Ricardo is weer uiterst vriendelijk en opgewekt, ondanks dat hij van zijn dochters tot 24.00 op moest blijven om idols af te zien! Af en toe kan hij een gaap niet onderdrukken. Ergens onderweg wordt een sanitaire stop gehouden. En vervolgens stoppen we in Misiones in San Ignatio Mini, waar we een JezuItenreducciones, oftewel missiepost, bezoeken: hier werden vanaf 1520 tot 1776 oid Guaraì indianen beschermd en bekeerd. Het werd een compleet dorp, met 10.000 inwoners, verspreid over verschillende wijken met wijkhoofden, en een geheel eigen infrastructuur, met de kerk en priester als middelpunt. De Jezuïten werden uiteindelijk door de koning weer verdreven.
We krijgen een rondleiding door een “Engels”sprekende gids, een dame die het Engels nog moet leren loopt mee.
Na het bezoek krijgen we aan de overkant onze lunch. Hier eten we Milanese, soort schnitzel. Heerlijk. Er wordt een stukje sinaasappel bij geserveerd, terwijl wij het meestal met citroen doen, grappig. En dan scheurt de chauffeur weer verder. Aan snelheidsbeperkingen houdt men zich niet erg. Toch gaat het allemaal wel soepel. Hoewel de 2 baansweg als snelweg wordt gebruikt.
Hoewel Ricardo denkt dat we er vroeger zullen zijn dan gepland, vertrekken we pas om 15.30 uit Posadas, met de 4 wheeldrive die we bij Hertz Hebben opgehaald. We hebben wel voor daarna een auto geregeld om naar Salta te rijden: doen we toch liever dan met de nachtbus, wat ookheel goed schijnt te gaan:maar dan zie je niets van de omgeving en we hebben 4 dagen de tijd om er te komen.
De ook weer bijzonde aardige jongeman van Hertz en Ricardo leggen ons omstandig uit hoe we moeten rijden en de afslag naar de Ibera moeten vinden op de weg no 12. Na 40 km bij dat en dat hotel naar links. Uiteindelijk, een stuk verder vinden we het hotel en gaan vlak daarna naar links. Er staat niet duidelijk aangegeven dat dat de weg naar Esteros del Ibera is, maar het kan volgens mij niet missen. Het is een onverharde weg, en vlak na het hotel. Onderweg komen we weinig tegenliggers tegen, 2x houden we iemand aan om te vragen of we op de goede weg zijn. Geweldig: prachtige Gauchomannen, de 2de met thermosfles en Matékop nonchalant onder zijn ene arm en met zijn ander arm sturend. Hoed op. En allemaal zeggen ze dat we goed zitten.
Ons is verteld dat het zo’n 160 km is, 2 a 3 uur rijden. We willen voor donker aankomen, dus dat zou net moeten lukken. Er komt nog een splitsing waar we rechts aanhouden. Het is zwaar rijden, veel kuilen, weinig vering in de auto. Gelukkig is het een paar dagen droog geweest en hoeven we niet door de modder. Na 2 uur gaat het toch weer knagen: zitten we wel goed en waar blijft de t-splitsing? Onderweg wel prachtige schouwspellen, van allerlei dieren, als capibara’s oftewel capincho’ssoort grote marmotten of murmeltieren, vogels, zoals zilverreigers, caracaras, gieren, yabiru en ooievaars, nandu, koeien. Zelfs gaucho’s aan het werk met hun koeien!
Maar de zon ging zakken en nog altijd geen Carlos Pelligrini, en pas daarna zou Estancia Rincon del Socorro liggen. Gelukkig had JW thuis goed op Google Earth gekeken waar het ongeveer lag, want verder hebben we geen beschrijving gehad. Even later gelukkig wel een bord bij de splitsing. Het klopte allemaal.
Prachtige zonsondergang. En evenlater Carlos Pelligrini. Daarna de dam. Het klopte. En daarna weer eindeloos hobbelen. Het moest ergens rechts zijn, Er kwam maar niks. Af en toe doemde er een Capibara op die we net konden ontwijken. EN toen ik het bijna begon op te geven, 19.45, eindelijk het verlossende bord! De Estancia Rincon. Toen nog een lange weg daarheen. Vervolgens zoeken waar we ons moesten melden. Het ware paradijs! Verspreid liggende gebouwen, in prachtige koloniale stijl, waar wij een prachtig huisje van mogen gebruiken. Compleet met veranda met horren er omheen. Zeer smaakvol ingericht geheel in stijl.
We kunnen meteen om 20.30 aan het diner aanschuiven. Er zijn nog een Duitse familie, een Argentijnse familie en een Nederlandse Familie. De laatste gaat diezelfde nacht nog met 2 auto’s weg. Ook hier weer worden we allervriendelijkst ontvangen. Iedereen komt zich voorstellen, ook de gids, Santiago, die ons 2 dagen wegwijs zal maken. Ook hier eerst een verhaal over de historie en de opzet van de Estancia. De eigenaars zijn een Amerikaans echtpaar die een organisatie CLT leiden, en daarmee stukken grond in Zuid Amerika en … opkopen, waar de natuur verwaarloosd wordt: ze herstellen het weer en geven het weer terug aan de staat. Zo ook RIncon, een gebied van 250.000 hectare, waar ze ecotoerisme combineren met het in stand houden en herstellen van flora en fauna. Ze willen zelfs de jaguar weer terugbrengen in het gebied, maar daar zijn de omwonenden niet zo blij mee, omdat hij gevaarlijk is voor de mens.
De eigenaars hebben vroeger bedrijven gehad als Northface, en besteden hun geld naar mijn idee heel goed zo. 6 maanden per jaar wonen ze in Socorro en 6 maanden in Pategonië, Chili. (Vandaag 30 juli hebben we de heer des huizes mogen ontmoeten: hij was bezig met zijn styliste en nog wat personeel foto’s te maken voor een nieuwe brochure. Hij gaat niet over een nacht ijs zo te zien, is zeer perfectionistisch.)
29 juli
Ecotoerisme is hard werken ook. Na het ontbijt werden we meteen meegenomen over het terrein en maken we kennis met de gebouwen en de gewone dieren hier: overal capibara’s en het geluid van parkieten. En nog vele anderen.
Wat bij het zwembad in de zon gezeten.
Daarna werd de lunch, geserveerd, heel romantisch onder een afdak, omgeven niet door ramen maar door horren, waardoor er een lekker briesje was en er toch geen insecten binnen konden komen. Die er in deze tijd van het jaar niet zoveel zijn. Een heerlijke warme lunch van groene salade uit eigen tuin vooraf, kotelet van de houtskoolgril met wat groente als hoofdgerecht, en toe naar keuze, ik koos maar niet weel flan, maar citroenmousse: dit was niet zo’n succes: leek meer een hard klontje boter, met in de verte een vleugje citroen. Maar niet zeuren. Alles is verder perfect hier!
Na de lunch: een boottocht over de lagune! We worden opgehaald door onze gids (do)mingo. Onvoorstelbaar idyllisch plekje waar we in de boot stappen. Er zijn koelboxen met lekkers mee voor de thee naar afloop, in een schattig soort tuinhuisje. Ook een toilet is aanwezig. Die functioneert niet goed, maar oke. We horen dat de Nederlandse familie die voor ons was, een grote miereneter, die niet vaak gezien wordt daar, aantrof bij het toilet: dus ik ga gewapend met fototoestel: helaas, dit keer laat hij het afweten.
Mingo doet erg zijn best om ons diverse dieren te laten zien. In ieder geval zien we heel veel Kaaimannen: het is de goede tijd daarvoor. Ze laten zich bij dit niet zo warme weer veel zien. In de zomer zijn ze veel actiever, onder water. We zien ook een opgerolde jonge boa curiyù.. Gelukkig bleef hij lekker liggen en zijn we geen grotere tegengekomen. In de verte hebben we een aap in een boom zien zitten. En verder diverse vogels. Die in het boekje werden aangewezen, en JW meer zeggen dan mij. B.v. een Caracara, een roofvogel. En Jaka’s, een soort grote ganzen.
Het is gek dat je al snel denkt: o, alweer een Kaaiman. Maar Mingo zelf kan er nog van in extase raken. Hij vertelt trots aan de controle, iemand in uniform, waar we langsvaren, kennelijk moet iedere boot zich daar komen melden, en zwemvest moesten we ook verplicht om, dat hij een hele grote kaaiman heeft gezien. Het is voor hun ook een soort sport om bepaalde soorten en maten te vinden.
Wat me stoort is wel de herrie van de boten, maar ze beweren dat het elders is onderzocht, en niet veel invloed heeft op de dieren. En dat ze het nog gaan onderzoeken in de Ibera.
Ook willen ze het toerisme niet veel verder uitbreiden: dat is de laatse jaren al wel gebeurd, maar Carlos Pelligrini kan niet veel meer hebben. Vandaar dat ze de weg ook nog maar lekker laten zoals die is. Hoewel ze het deel vanaf het zuiden, vanaf Mercedes wel wat willen gaan verbeteren.
Terug bij de ligplaats werden we getrakteerd op thee of koffie met iets lekkers. En keurig om 18.00 werden we opgehaald door Santiago. We hebben diepe gesprekken met hem over Politiek en geschiedenis. Hij weet net als JW heel veel en ze hebben er zichtbaar plezier in dat uit te wisselen. Ik ben verbaasd over zijn kennis van de wereld, ok van Europa, en zijn nieuwsgierigheid, honger naar kennis. Hij vertelt dat hij nog maar 20 dagen hier werkt, en net zijn studie heeft gestaakt, om in te gaan op dit aanbod: hij deed een toeristenopleiding toen Socorro bij hen kwam vragen om een gids. Hij blijft hier 8 maanden. Hij wil genoeg geld verdienen om met zijn vriendin te gaan reizen.
Meteen om 19.45 de nachtsafari: met de auto door het donker over het terrein, rondschijnen met groot licht op zoek naar dieren. We zagen o.a. een stinkdier, een gordel dier, en Marshdeer, reeën van de Ibera. Ze schrikken nergens van en blijven gewoon zitten.