4 - 7 augustus Cafayate-Cachi-La Silleta

We hebben eerst wat gedronken en gegeten in de lounge. Dan merken we dat dit toch niet ons soort hotel is. Veel te groot, te druk, te warm en te chique, maar vooral onpersoonlijk. Veel zakenlui, veel getelefoneer en interessant doen/zijn. Maar ook het Argentijnse en het Equadoriaanse basketbalteam. Daar zitten lange exemplaren tussen!
We slenteren wat door de stad en zijn de drukte al gauw weer zat. We zorgen dat we om 20.00 bij Panadaria de Chuña zijn omdat we hadden begrepen dat vanaf die tijd gegeten kon worden. Wederom zit de jongeman die een aantal tanden mist achter de bar helemaal aan het eind van een verlaten zaal, met het boek met reserveringen voor zich. Hij spreekt onverstaanbaar Spaans en lijkt te vragen of we blijven of eerst nog wat gaan rondlopen: we zijn net van de andere kant van het centrum daarheen gelopen! Het schijnt pas om 21.30 te beginnen, terwijl we gister hadden begrepen: 20.45. Da t wordt ons toch te laat. Dus we zien er van af en gaan weer eten bij het tentje van gisteren, naast het museum. Bijzonder aardige bediening, sfeer en goed eten. We drinken een heerlijk fles witte Nanni erbij. Morgen kunnen we deze in Cafayata gaan proeven bij de leverancier zelf.
5 augustus
Na een matige nacht en goed ontbijt op weg naar Cafayate, bekend als wijngebied, maar ook om de weg ernaar toe, het landschap. En dat kunnen we volmondig beamen! We vallen van de ene verbazing in de andere. Na iedere bocht dient zich een ander prachtig uitzicht aan. En vooral de kleuren zijn fantastische: veel rood, van het ijzer, maar ook groen, van het koper: op den duur lijkt alles groen. De strepen op de weg zijn groen gekleurd, en door de weerkaatsing lijken mensen ook groene haren te hebben! Ook de vele cactussen zijn voor ons Europeanen heel bijzonder. En de droogte. Des te verrassender is het te zien dat hier een rivier loopt met water! En zoutkorsten erlangs! De zoutmeren kondigen zich al aan.
We boffen ongelooflijk met het weer. In Salta was het nog bewolkt en vertelde de bellboy (wat klinkt dat, maar het stond op en speldje dat hij ophad, vandaag had hij b.v. zijn soort uniform in gauchostijl ook een rode cape om: waarschijnlijk ivm de kou buiten± 3 graden) dat er ook in Salta mogelijk sneeuw zou gaan vallen. Maar hoe verder we van Salta af kwamen, hoe blauwer het werd. We zijn wel 10 keer uitgestapt om mooie plaatjes te schieten en te kijken naar prachtige vergezichten. Of b.v. naar de keel van de duivel: een kloof.
JW ontdekt een zijweggetje en rijden we dat een eindje in. Wat een rust en pracht.
We blijven ons ook verbazen over de plekken waar en omstandigheden waarin mensen leven! Op de meest onmogelijke en droge plekjes staat ineens weer een adobe huisje vaak met oven ernaast. Dit keer een kleine maat, waarschijnlijk om brood en empanadas in te bakken. Om half 4 komen we in Cafayate aan. We zijn al een paar wijnboeren of bodega´s gepasseerd. Cafayate is een leuk, toeristisch plaatsje. En ziet er vooral leuk uit omdat de zon schijnt! Dat maakt het toch allemaal een stuk leuker.
Op het nieuws hebben we gister gezien dat de weersomstandigheden toch echt extreem zijn. In 11 van de 23 provincies was de temperatuur onder 0. Vnl nog zuidelijk van waar wij zitten, maar de lijn zou gaan opschuiven?! Er valt op sommige plaatsen sneeuw (3 weken geleden ook in Salta, voor de moeder van Jorgelina voor het eerst in haar leven, of had ik dat al verteld?) en in sommige streken zijn de scholen gesloten!
Destemeer genieten wij vandaag van de zon! We eten en drinken wat op een terrasje, lopen het plein in de rondte en gaan op weg naar ons hotel, 4 km buiten Cafayate; Wine Resort de Cafayate. We zitten daar op 1700 m hoogte.
Het is weer een uiterst verzorgd geheel, een haciënda, zeg maar een vierkante boerderij, rond een patio, met een fontein in het midden en galerij en er omheen, waaraan de kamers zich bevinden. Een prachtige 2 persoonskamer, met inloopkast, badkamer, balkon op de galerij achter, met 2 ligstoelen, met uitzicht op de wijngaard. Alles is strak, eenvoudig maar zeer stijlvol ingericht en aangekleed.
We zetten onze ligstoelen op de galerij voor en gaan nog een halfuurtje in de zon zitten, die daarna achter een berg wegzakt, linksom! Blijft raar. Maar wel heerlijk weer een dagje de zon te hebben gevoeld..
Van wijnproeven bij een bodega gaat niets meer komen, maar we besluiten gewoon in het hotel te eten en te kijken wat we daar kunnen proeven. Niet te veel, want morgen gaan we door naar Cachi.
En inderdaad, we nemen een witte wijn bij het voorgerecht: Domingo … en bij het hoofdgerecht een rode Malbec ook van het huis Domingo. De eerste is redelijk, niet zo bijzonder, de tweede lekker, aanvankelijk wat te koud, maar hij komt steeds beter tot smaak. Wel heftig. En dat was te voelen toen we terugliepen naar onze kamer!
6 augustus
’s Nachts even opgeschrikt door een telefoontje uit Nederland: moet je je telefoon maar uitzetten.
Verder heerlijk geslapen. Na het ontbijt op weg naar Cachi. We vertrekken om 10.00. En hebben 170 km te gaan, waarvan 140 onverhard. We volgen weg no. 40, ruta cuaranta. Het is weer een ongelooflijk mooie tocht. Als we vertrekken zit er ijs op de auto! Maar het wordt al snel warmer tot lekker warm: zonder trui weer. We fotograferen ons weer suf, aan de rotsformaties, de doorkijken, de stofwolken. Ik heb wat moeite om de huizen van de mensen, die gemaakt zijn van klei, te fotograferen, terwijl ik die geweldig vind. Het voelt als inbreuk op hun privacy en voel me dan echt een irritante rijke toerist.
De huizen gaan niet zo lang mee, lijkt me. Na een paar fkise regenbuien, moet er weer wat vernieuwd worden. Het dak rust op takken. We zien dan ook veel verlaten ruïnes.
We blijven ons verbazen over waar en hoe mensen wonen. Het ziet er vredig uit, wapperdene was, spelende kinderen. Soms een dorpje van een paar huisjes, en steevast een kerkje, dat er heel mooi gepleisterd en geschilderd uitziet. De mensen die er leven doen Peruaans, Boliviaans of Indiaans aan, voor mij als leek. Later lezen we in een boek, dat de Indiaanse mensen die we zien niet afstammen van de oorspronkelijke Indianen, want die zijn de door de Spanjaarden verdreven, maar van door de Spanjaarden geïmporteerde West-Indische indianen.
Gelukkig hebben we nu een routebeschrijving met suggesties: daarin staat dat we kunnen lunchen in Molinos. Dus we slaan af om 1 km verder Molinos’Hacienda de Molinos Hotel op te zoeken, tegenover de kerk. Molinos is een 17de eeuws stad, wat wordt genoemd: prehispanic. Later heerste er een feodale heer. Tot de 19de eeuw was het een stopplaats op een belangrijke route tussen Salta en Chili. Karavaan met handelswaar kwamen er langs, met hun goederen gebonden op lama’s en later ezels. De kerk is nog uit de 17de eeuw en de haciënda ook: ooit het huis van de feodale heer.
Als we er aankomen zitten er 2 toeristen hun zelfmeegebrachte lunch buiten de haciënda te nuttigen. “Binnen” in de patiozit een meneer die zich verder niet aan ons stoort. Er staan deuren open, we komen in een soort eetkamer, en vervolgens nog een binnenplaats met een empanada oven, we horen wel stemmen, maar verder zien we niemand. Het lijkt gesloten. We lopen naar het kerkje, dralen nog wat, er komen nog wat toeristen, we gaan toch nog maar eens kijken. En komen verderop in de patio nog een deur tegen: dat blijkt de receptie te zijn. Natuurlijk kunnen we wat eeten en we krijgen meteen de menukaart mee. We zetten ons tafeltje wat meer in de zon, uit de schaduw van een enorme… boom, als we worden aangesproken door een vrouw: of we Nederlands zijn dat is zij ook! Maar ze is oorspronkelijk Argentijnse. Ze begint enthousiast te vertellen en stelt zichzelf en haar vriend Valentijn aan ons voor. Ze wonen net een half jaar in Beunos Aires, nadat zij 10 jaar in Nederland heeft gewoond: nu is Argentinië aan de beurt. Valentijn is een bed en breakfast begonnen net om de hoek van Plaza de Mayo, www.bedandbreakfastuenosaires.com .
Ze zijn een korte rondreis aan het maken, in tegengestelde richting, op weg naar cafayate, dan terug naar Tucoman om weer terug te vliegen naar Buenos Aires. Leuke ontmoeting.
We lunchen heerlijk op de binnenplaats (JW eindelijk zijn Argentijnse biefstuk en ik Tamal..? een soort bulgur met groenten) en vervolgen onze weg.
In Cachi aangekomen gaan we op zoek naar ons hotel; El Molino de Cachi. Het was eerst niet helemaal duidelijk of we goed zaten en iemand wees ons de verkeerde kant op, maar na 4 km onverharde weg reden we de parkeerplaats op en kwam er meteen een jongeman in wit pak met wit petje achterstevoren aan, om ons te helpen met de bagage. En de eigenaar van deze prachtige winery heet ons welkom, vergezeld van zijn 3 herdershonden. Algauw komt de landlady ook tevoorschijn. Ze vertelt ons hoe alles bij hun werkt. Ze is duidelijk gewend te bepalen wat er gebeurt. Als de bagage op de kamer staat gaan we nog gauw even in de ondergaande zon zitten, op een zeer uitnodigend zitje op het grasveld. Algauw worden we geroepen voor de thee: die is opgediend op de varanda, compleet met scones en dulce de leche en toast.
De vrouw des huizes biedt aan het huis en de winery te laten zien. Daar maken we graag gebruik van. We vallen van de ene verbazing in de andere. Mijnheer is 20 jaar geleden gestopt met werken en heeft toen dit stuk land (5 hectare) met een huis en een oude molen gekocht. Hij bedacht toen dat hij wijn wilde gaan produceren. Op 2070 meter komt dat nog niet voor. Met zijn dochter, die architect is (en een jaar in Nederland, in Delft heeft gestudeerd, en de nieuwe terminal van Schiphol heeft ontworpen!!), hebben ze het huis verbouwd tot wat het nu is. Niet te geloven. En de molen werkt af en toe nog, om graan en maïs van boeren uit de omgeving te malen. Hij wordt aangedreven door water dat daar hard naar beneden komt zetten. Mijnheer vertelt enthousiast, gelukkig in het Engels, over het proces van druif tot wijn, en waarom zijn wijn zo goed smaakt: door de hoogte en de zon die er goed zijn werk kan doen ed, en laat de tanks en de vaten in de wijnkelder zien. Hij laat ook wijn op eikenhout rijpen, omdat daar vraag naar is. Zelf vindt hij dat niet zo nodig.
Ook is leuk om te horen over de oogst: dat is een groot familiefeest: zo’n 5 dagen vantevoren kan bepaald worden dat het zover is, en dan komen alle kinderen en kleinkinderen en nog wat extra hulptroepen helpen met de pluk
De inrichting van het huis is fantastisch. Over ieder detail is nagedacht, er is werkelijk niets op aan te merken. De gastenkamers zijn later aangebouwd. Verder speelt alles zich af in hun eigen huis.
Ook onze kamer is tot in de puntjes verzorgd. Het kan allemaal zo in de residence. Alleen aal het douchegordijn, met de bijbehorende verpakking voor makeuppads en waszak, zelfs schoenpoetsspullen ontbreken niet in de kast onder de wastafel, die is beschilderd en aan Hindelopen doet denken. In ieder kamer, zo ook de onze, staat een gaskacheltje en een gietijzeren houtkachel. Deze brandt al als we aankomen.
Als we na de rondleiding op onze kamer komen om ons op te frissen en om te kleden, zijn onze spullen opgeruimd! Mm, gaat me wat ver, maar oke.
Het diner wordt opgediend in de eetkamer, aan een lange tafel, bij de brandende open haard. Ook allemaal tot in de puntjes verzorgd en heerlijk. Maar ik voel me ook wat opgelaten, met een bediende steeds om me heen. We doen nog een poging de heer en dame des huizes aan onze dis te noden, maar helaas. Zij eten ’s avonds niet, dat is niet goed voor hun lijn. Ze trekken zich discreet terug. De bediende komt precies op de goede momenten binnen om het vuur op te porren , de wijn bij te schenken en het volgende gerecht op te dienen.
Daarna worden we in de huiskamer genood, bij het volgende haardvuur, om de koffie te gebruiken. Decaneido, Nescafe, maar heerlijk. Er liggen gastenboeken en prachtige boeken over de streek. Weer trekken mijnheer en mevrouw zich terug en maken duidelijk dat we de boeken mogen lezen, wat zeer de moeite waard is. Ook leuk om te lezen en te zien aan de foto’s, hoeveel gasten ze al hebben ontvangen, en hoe die allemaal roemen over de gastvrijheid.
7 augustus
Na een heerlijk ontbijt met vers fruit etc. checken we uit en kopen nog wat wijn van het huis.
Dan op weg terug richting Salta, via route 33, Payogasta, El Carril, dan route 68, naar Cerrillos.
Wederom prachtige landschappen. Dit keer lange rechte asfaltwegen door hoogvlaktes. Een waarbij je zou denken dat je naar beneden gaat, maar je gaat omhoog. Is me niet heel erg opgevallen,
Dan komen we over een pas: 3600 m! Met bovenop een eeuwenoude molensteen. We komen door een natuurpark waar men de cactus wil beschermen en waar vicuñas zouden moeten rondlopen. Die zien we daar helaas niet, maar later toch nog 1!
En dan de afdaling! Helaas onverhard, maar levert prachtige vergezichten op. A la de Calibier.
JW weet zelfs nog een condor op de gevoelige plaat vast te leggen.
Al vrij vroeg rijden we de bewoonde wereld weer in. In Merced gaan we op zoek naar evt. een pinautomaat en iets te eten of te drinken: we zien een splinternieuwe pinautomaat en parkeren onze auto, vlakvoor het politiebureau blijkt, en steken over: als we het hokje binnen willen gaan, roept een politieman dat dat niet gaat: hij doet het niet? We lopen terug naar de auto en zien dat we daar ook eigenlijk niet mogen staan. Verder geen bank of pinautomaat te vinden. Wel iets dat op een restaurantje lijkt: er zitten veel mensen buiten op een terras, in de zon: met dikke jassen en soms mutsen aan (het is bloedheet, maar ja, het is winter). Nou ja, restaurantje: open, rieten dak, en de WC was er wel, maar weer een belevenis: vaak geen slot op de deur, hier al helemaal niet, en ja, doortrekken: hoe doe ja dat als de bovenkant van de spoelbak eraf licht: je moet toch verstand van stortbakken hebben om dat te kunnen: mij lukte het niet: ik bewoog het dingetje in de bak opzij en ik moest het optillen vertelde JW later, weer wat geleerd. En dan na het handenwassen weer naar buiten; de deur opendoen via een beduimeld gat in de deur, waar ooit de deurklink heeft gezeten.
We eten er heerlijk: kip die op een houtvuur aan de straat is gebraden, met vette frieten en cola. Voor 36 pesos, di €7 euro.
En genieten van de zon. Ik durf niet met t-shirt met lange mouwen uit te doen en in mijn hemdje van de zon te genieten, met als die mensen met dikke jassen om me heen. En we vallen al zo op als Europeanen.
Weer verder. Nog even in Cerrillos langs om te zeggen dat we ons vergist hebben en niet de 12de maar de 11de daar weer terug willen komen. Helaas is Jesus er niet, maar een andere dame, en ons Spaans is toch echt te beperkt om een gesprekje te voeren.
Op weg naar ons nieuwe onderkomen stuiten we op een dorpsfeest en gaan kijken naar het zingen en dansen. We hebben gelezen dat de hele maand augustus het feest van moeder aarde is. Een toeschouwer legt het ons uit, als hij ziet dat wij toeristen zijn. En als het zingen klaar is, begint het eten: dat hoort erbij: voor iedereen gratis eten. Een knappe Argentijnse nodigt ons ook uit om wat te eten. Heel leuk.

Dan weer 4 km een onverharde weg af op weg naar Estancia el Manantial del Milagro. Als we het erf oplopen ziet het er wat verlaten uit. Ze zouden toch wel open zijn? Als we achteromgelopen zijn, komt er gelukkig iemand tevoorschijn en even later de gastvrouw. Stephanie. Zij blijkt afkomstig uit Salta, Engelse vader en grootouders en net begonnen bij deze Estancia. Ze laat ons onze kamer zien en vervolgens het terrein. Een hele overgang van een winerie naar een boerderij, maar dat maakt het ook zo boeiend allemaal! Ze neemt ons ook mee naar de boerderij en we zien daar alle maten varken, vn alle leeftijden, ook zeugende moeders en kleintjes, die zijn natuurlijk het leukst. De omstandigheden zijn niet ideaal. Kleine hokken veel drek. De moederzeugen liggen klem tussen schotten, zodat de kleintjes wel kunnen drinken maar niet verpletterd worden. Mm. Verder zijn er ook koeien: staan ook met zijn allen op een klein terrein, maar ik neem aan dat die ook vaak in de wei staan, die volop aanwezig lijkt. Verder is er een stal waar tabaksbladeren worden gedroogd (nu niet omdat het winter is) en iets waar veevoer wordt gemengd oid. Er zijn ook paarden. Als we willen kunnen we een tocht maken. Deze keer maar niet.
De buitenkant ziet er niet heel bijzonder uit. Alles lijkt ook net weer wat te worden opgepoetst voor het nieuwe seizoen uit het gastenboek maken we ook op dat de laatste gast er begin juni was, en Stephanie vertelt dat wij de enige zijn: pas volgende week komen er weer gasten. En: a.s. zondag, morgen is het Dia del Niños: dag van de kinderen: dan komen alle kinderen en kleinkinderen van de landlady op bezoek, barbecueën en spelen etc.
Vanbinnen blijkt het huis toch weer de grandeur te hebben van de andere huizen. Iets ouder en langer in gebruik. Ook weer heel persoonlijk ingericht, met foto’s ook van de eigenaar. De eigenaresse komt later even langs en vraagt of we het naar onze zin hebben. En merkt en vloeiend Engels op: My house is your house.
We gaan nog even buiten zitten in de zon. En krijgen een heerlijk diner geserveerd. Overal branden de kachels, ook de openhaarden, zelfs in onze slaapkamer! Toch blijft de kou nog erg hangen in het huis. Gelukkig zijn de dekens en omslagdoeken rijkelijk aanwezig, waar ik dan ook dankbaar gebruik van maak.
Als we naar onze slaapkamer lopen, zie ik op de gang 2 foto’s met bekende gezichten: onze landlady met Maxima, en een foto van haar met Maxima, Willem Alexander en koningin Beatrix! We hadden al van het vorige echtpaar gehoord dat Willem Alexander en Maxima in Salta, Cafayate en Cachi zijn geweest, maar bij hun heel snel weg waren. Maar ze zijn dus ook in de Estancia in Purmamarca geweest, waar we morgen heengaan, en wat ook van deze landlady blijkt te zijn! Toch weer leuk.