Salta- San Antonio-Purmamarca-Humahuaca-Salta

9 augustus
Vandaag van Silletas bij Salta, hotel Manantial del Milagro, naar Purmamarca, hotel Manantial del Silentio, van dezelfde eigenaresse, gereden. Het hotel waar Willem Alexander en Maxima en koningin Beatrix dus onlangs waren: ook hier een eregalerij aan foto’s aanwezig.
Pittige route van 304 km waarvan ruim de helft onverhard, door soort woestijn landschap (van grint ipv zand) met lama’s en vicuñas, op een hoogvlakte op 3000 m hoogte. Grotendeels dezelfde route als de Tren de las Nubes, de trein naar de wolken. Regelmatig passeerden we een spoorwegovergang of zagen we een stationnetje, of een prachtige spoorbrug. Dè brug, la Polvorilla, hebben we helaas niet gezien: dat was nog eens 2 uur extra rijden en dat werd teveel voor 1 dag.
Want: het was weer een weg met zeer afwisselend wegdek, dus opletten geblazen. Af en toe ineens diepe kuilen, of km’s rillen in de weg, waardoor je over de weg stuitert. Niet wat je noemt ontspannen rijden. Maar prachtige landschappen, bergen in allerlei kleuren en de Salinas grandes, zoutmeren. 2 passen overgegaan van resp. 4100 en 4200 m. Niet echt last van hoogziekte gehad, maar naderhand wel koppijn. Misschien van de snel wisselende hoogteverschillen en het ingespannen rijden. Bij passerende auto’s grote stofwolken en even bijna niks zien.
In San Rosa de Tastil het “Museum”bezocht, waar allerlei vondsten te zien waren van oud tot zeer oud. De Ruïnes van een pre-Inca nederzetting hebben we helaas gemist.
Niet in San Antonio de los Cabres (heel apart dorp, zo in de woestijn) geluncht, zoals werd voorgesteld in de routebeschrijving, maar op de hoogvlakte. Staand in het grint.
Om een uur of 5 kwamen we bij het hotel aan, keurige tijd. Keurig hotel. Nog even in de zon gezeten. Met een cola. Coca Cola wordt hier bij de liter gedronken, net als (Heineken bier). En Jugo de Narangas, sinaasappelsap, is ook volop vers verkrijgbaar, heerlijk. Je ziet ook overal sinaasappels aan de bomen hangen, ook in de winter dus, of juist?
Even bij moeten komen en gedoucht. Purmamarca ingelopen: wat een leuk stadje! Een gegeten in een restaurantje met livemuziek. Hartstikke leuke band, met muziek en teksten uit de regio. Iedere gast die binnenkwam werd gevraagd waar hij of zij vandaan kwam. En vervolgens werd er applaus gegeven voor die plek. De meeste bezoekers kwamen uit Buenos Aires. Er waren meen ik ook Australiërs, Italianen en Fransen, maar volgens mij geen Nederlanders, behalve wij dan.
Af en toe werd de … bespeeld, een hele lange pijp waar op werd getoeterd. We hebben Lamavlees gegeten: dat moet je toch ook een keer gedaan hebben. En ik neem aan dat die beesten een goed leven hebben gehad. Beter dan menig koe of varken.
We vonden het wat droog vlees. Net wat ik me herinner van kamelenvlees dat we ooit 1x op Kreta hebben gegeten.


10 augustus
Alleen ontbeten in de ontbijtzaal en weer bijtijds op pad gegaan. Nou ja, 9.30 u. Want we hadden weer 304 km voor de boeg: dit keer zou het alleen een stuk makkelijker zijn, alles geplaveid, paved road. Dat klopt wel, maar die heb je ook in variaties: Ruta 9 heeft heeeel veel bochten en is behoorlijk smal, maar loopt door een prachtig recreatie en natuurgebied, met subtropisch klimaat: groen, meren, “Yunga” (jungle) genoemd. hoezo tegenstellingen!
Maar eerst van Purmamarca naar Humahuaca. Vlakvoor we daar aankwamen, stond het verkeer ineens stil. We konden niet zien wat er was, dachten eerst aan een ongeluk: maar het bleek een wegblokkade: protest actie. Het ging allemaal heel gemoedelijk. De politie regelde het verkeer: eens in de zoveel tijd mocht de ene kant erlangs rijden, daarna de andere kant. Bussen reden tot aan de barricade zette mensen af, en reden achteruit weer terug. De mensen liepen er langs, naar de andere kant? Andere bus? Idem taxies en busjes. We hebben niet helemaal begrepen waar het om ging. Nog in de kracht gekeken een dag later, maar niets kunnen ontdekken.
Humahuaca ook weer een hartstikke leuke plaats, wel toeristisch, net als Purmamarca, maar ook al in 1594 door oorspronkelijke bewoners gesticht, en “uniek door zijn pure, koloniale stijl met zijn adobe huisjes” Dit keer wel verharde straten (met soort kinderkoppen). Veel artisanale winkeltjes, maar ook een marktje, in een patio van een gebouw. Ik heb moeite om mensen te fotograferen, maar JW heeft toch een paar foto’s weten te maken.
Daar koffie gedronken in een modern, artistiek cafeetje. Toen verder, of liever terug, naar Tilcara. Daar hebben we een oude, pre-colombiaanse aboriginal versterkte nederzetting bezocht: wat hoger gelegen bij de rivier, voor een deel herbouwd. We moesten even zoeken, raakte eerst wat verstrikt in het toeristische centrum maar vonden het toch, zij het niet via de gebruikelijke weg maar via een achterom, waarbij we nog een stukje door een stroompje moesten rijden. Het was de moeite waard! Piepkleine stenen hutje, maar ook een stratenstelsel en soort kerkje, ceremoniële plek met altaar.
Daarna weer terug naar de provincie Jujuy en genieten van de gekleurde bergen. Toch spijt dat we niet op de heenweg foto’s hadden gemaakt, want toen was het licht zo mooi, en deze bergen waren toch echt weer anders: de kleuren nu overdwars, ipv naast elkaar. Je blijft foto’s maken! ’s Middags waren de kleuren wat fletser door een soort nevel.
Toen ruta 9, en om 18.15 aankomst bij hotel Alejandro. Onze favoriete Bellboy zat nu achter de balie, en vroeg hoe we het hadden gehad: stoffige wegen: ja dat konden ze zien, zei de dame collega. Nou, oke dan. Aan de auto zeker: daar zat 5 cm stof op!
Wat bijgekomen en gegeten in het hotel, met live (piano) muziek: viel nogal tegen: aangebrand aardappel-champignontaartje en biefstuk. Misschien omdat we, nadat we hadden besteld,toch nog tamales wilden proberen? Dit is gevuld maisblad: best lekker. Maar een beetje keuken moet dat toch kunnen opvangen? Hoewel: ik zag bij een andere gast ook een aangebrand taartje: de biefstuk zag er wel beter uit. Duur gegeten voor ons doen (130 pesos=€26,- met zijn tweeën).
Het blijft een apart hotel, met veel zakenmensen, alleen etend, bellend en laptoppend.
Wel weer genoten van de tochten met de lift met uitzicht over de stad, dit keer niet naar de 10de maar naar de 8ste verdieping.
11 augustus:
Lekker uitgeslapen. JW is verkouden,misschien door al het stof en de wisselende temperaturen (warm op 3600m en koud in het dal!!)
Om 12.00 de auto volgetankt maar nog onder het stof ingeleverd bij Hertz op het vliegveld. En een andere, kleinere gehuurd voor de komende week. En tot onze stomme verbazing stond er ook iemand van Eurotur klaar om ons te begeleiden in de afhandeling met Hertz: iemand die goed Engels spreekt en de contracten kent. Top! Allemaal ook weer uiterst vriendelijke mensen. Het duurt even, maar het komt allemaal dik in orde. En weer kregen we een splinternieuwe (vorige keer 10.000km op de teller, nu 6.000km), weer een chevrolet corsa.
Met het rijden in Argentinië, hebben we afgezien van het wegdek, weinig moeite: je moet even ontdekken hoe het werkt: de bewegwijzering en de regels: die zijn er wel, maar daar trekt niemand zich veel van aan: toch gaat het heel gemoedelijk: met geven en nemen kom je er ook.Niemand ergert zich, er wordt nauwelijks getoeterd.Linksaf slaan, gaat niet dmv voorsorteren zoals bij ons, maar meestal door een afslag eerder rechtsaf te slaan, naar een soort ventweg, en dan via stoplichten de straat weer over te steken. Moet je ook even weten.Zo sta je niemand in de weg! Maar er is ook ruimte zat voor een ventweg.Bij Salta en Cerrillos dan.

We hebben inmiddels een soort hypermarché ontdekt: toch wel makkelijk om zelf uit te zoeken en te kijken wat er zoal te koop is, zonder dat je meteen in onhandig Spaans, moet gaan zeggen wat je wil hebben terwijl je dat nog niet meteen weet en kunt vragen. Er is niet alleen een grote supermarkt, maar er zijn ook allerlei andere winkeltjes, en eettentjes. Ik had er al eerder een wollen trui gekocht en een sjaal, lekker warm, en nu hebben we er heerlijk gegeten: vlees van de gril (echt houtgestookt). 56 pesos. Heerlijk gesmuld.
Nu weer onze intrek genomen in ons eenvoudige appartementje in Cerrillos, bij Enrique. Wat pannen en ander kookgerei bij Jesus geregeld, zodat we af en toe zelf kunnen koken op het 2pits gasstel en er niet weer op uit hoeven. Uurtje in de zon zitten lezen. Tijd voor relaxen!