24-26 juli

24 juli
Gisteravond spaghetti en pizza gegeten, terwijl we eigenlijk al te moe waren van de hele dag door de stad sjouwen. Toch nog prima. Terug in het hotel bleek onze favoriete receptionist er toch weer te zijn. We hebben nog even met hem staan praten: hij komt uit Venezuela, is net een jaar in Buenos Aires en wil eigenlijk naar Brazilië, maar dan moet hij eerst Portugees leren. Mi een intelligente jongen. We dachten dat hij aan het studeren was, maar nee, nee, hij las alleen wat boeken over Argentinië. (En maakte aantekeningen in een collegeblok: net studeren vind ik.
Hij vond Buenos Aires een fijne plek om te zijn. Heel veilig. Alleen op enkele bepaalde plekken kan je beter niet komen. Wij hebben ons ook geen minuut onveilig gevoeld. Hij vertelde dat Caracas vreselijk is: daar ben je je leven niet zeker. Je wordt al vermoord als je een mooie auto hebt. Roofmoorden aan de orde van de dag. Zijn familie woont in een klein plaatsje, waar het wel veilig is.
We hebben uitgecheckt en hem een fooi gegeven voor zijn goede hulp.
Vanochtend stipt om 6.30 stond de taxi klaar om ons naar het (andere) vliegveld Newbery te brengen. We waren er inderdaad in iets van 20 min. We moesten om 8.05 vertrekken en dat moest ruim genoeg zijn om in te checken, omdat het een binnenlandse vlucht was. Nou, veel maakt het niet uit. We stonden een half uur in een tochtige rij, die maar niet op leek te schieten. Maar toen ging het snel. Ik vind het altijd weer heel spannend: hebben we onze boeking goed doorgekregen en krijgen we een ticket: en inderdaad, ik vind het toch een wonder: ze tikken onze paspoortnr en bestemming in et voila. Toch mooi op tijd! Ja, wij wel, maar daat dacht Argentinië Airlines anders over: er kwam delay op de monitor te staan. Op onze ticket stond ook al 8.45 ipv 8.05. Op fr monitor 9.10. Vervolgens werd er omgeroepen dat er een controle van de motoren plaats moest vinden???? Waarom vraag ik me dan af. Het leuke is dat je met mensen om je heen aan de praat raakt. J.W. stond ineens Frans te kwekken, met wat later bleek een Kroaat te zijn, die getrouwd is met een Francaise en al veel van Zuid Amerika heeft gezien. De anderen waren een Argentijns stel. Maar ons Spaans is te beperkt om een gesprek te voeren, helaas.
Uiteindelijk zijn we 2½ uur later dan gepland dan toch opgestegen! En later ook weer geland: dus de motoren zijn goed gecontroleerd.
Maar niet getreurd: op het vliegveld stond keurig onze gids klaar met een bordje met onze naam. En we zijn van het straatleven in het paradijs gekomen: Tropische temperaturen. We kregen 15 min. Om in te checken en spullen weg te brengen: in het Sheraton Inn in Iguazu. Onze kamer kijkt uit op de watervallen (ver weg, wat achter de bomen, maar toch, en je hoort ze ook goed! Wat een luxe! We werden vervolgens meteen mee naar de watervallen aan Argentijnse kant genomen. De gids hield een heel verhaal waarom het beter was om dat nu te doen en niet morgen: ivm nu in ieder geval mooi weer, zon, en morgen minder tijd bla bla. Wij vonden het allemaal prima. En het is de moeite waard: wat een belevenis.
Wel een beetje jammer dat je dat met zoveel meer mensen moet delen. Dachten we eindelijk van die mensenmassa’s af te zijn. Maar dat nemen we dan maar op de koop toe, ik wilde het toch niet missen! 250 watervallen naast elkaar! En met wat voor geweld dat water naar beneden valt! Eerst hebben we bovenop gekeken, toen beneden: zo dicht mogelijk bij. Lekker nat worden. Je kunt ook nog een boottocht maken, maar daar hadden we geen tijd meer voor helaas.
Morgen naar de Braziliaanse kant. En dadelijk lekker eten in het hotel. Erreg!
25 juli
Het eten gister was voortreffelijk! We hebben de suggestie van de Chef genomen, terwijl we ook konden kiezen voor buffet of andere à la carte gerechten. Maar dit menu klonk erg lekker, en was het ook! En het zag er allemaal even prachtig uit.
Vooraf soort mossel gegratineerd, en palmhart. Prachtig gerangschikt met 2 vorken en garnaal in soort torentje…. Niet echt te beschrijven.
“Sorbet”, meer een spoom, tussendoor. De ober vergat het in eerste instantie maar kwam het alsnog brengen.
Hoofdgerecht: gegrilde zalm op bedje van speciale aardappeltjes, klein met rode schil, en sla.
Toe: 2 soorten mousjes (papaya en …?) met ijs en heerlijke chocoladesaus. En een fliebertje dulce de leche.
Weer Trapiche wijn, witte sauvignon. En als toegift kregen we een Argentijns sinaasappellikeur. Dus enigszins teut om 22.30 naar bed.
Vanmorgen om 9.00 stond de gids alweer klaar. Na een super ontbijtbuffet, waar we ons keurig hebben ingehouden. Ricardo stelde ons voor aan de chauffeur van vandaag: Carmello. Uitchecken uit hotel, tassen inladen, fooi voor diegene en daar gingen we op weg naar de Braziliaanse kant van de watervallen. Diverse plichtplegingen bij de grens, eerst Argentijns dan Braziliaans, stempels in paspoort: dit op de terugweg nogmaals. In een half uur oid kwamen we in het natuurreservaat aan. Daar stapten we in een bus die ons naar de watervallen bracht. En weer waren we niet de enige. Omdat het wintervakantie is, waren er ook veel Braziliaanse families. Wel lux, zeg maar decadent, om zo met gids en chauffeur te rijden, maar heerlijk: alles wordt geregeld. We hoeven alleen maar te genieten. En naar de ellenlange maar enthousiaste verhalen in ietwat gebrekkig Engels van Ricardo te luisteren. Hij doet echt geweldig zijn best om het ons naar de zin te maken. En hij doet dit werk, ook met groepen en naar andere plaatsen ,3 à 4 x per week naar de watervallen, al 25 jaar!
Wederom een belevenis, nu nog ruimer zicht (panoramic view) over al die watervallen. Ons weer nat laten spetteren, en ons vergaapt aan het natuurgeweld, en als de zon erdoor kwam, de prachtige regenbogen.
Vervolgens heerlijke Braziliaanse koffie gedronken in een toeristentent, met allerlei koopwaar, t-shirts, kristallen, sierraden, houtsnijwerk.
Toen door naar het punt waar we werden overgedragen aan de mensen van Yagutinga lodge. Daar maté gedronken, Argentijnse thee, van de Maté plant. Gezoet met Sabile? Blaadjes die zoet maken.
Even later kwamen de mannen van de Lodge, geheel in stijl, met laarzen aan, en een jeep achtige fourwheeldrijf pickpup, totally onder de rode modder/aarde. Carlos begint meteen te vertellen en heeft dat 2 uur lang volgehouden achterstevoren in zijn stoel, terwijl we over onverharde rode modderweg naar de lodge rijden, door de jungle van Argentinië! Wat een belevenis: Het blijkt een ecologisch project te zijn, en ze zijn van plan ons alles te gaan leren over het ecosysteem van de jungle en zijn flora en fauna!. Regelmatig geeft Carlos de chauffeur opdracht even te stoppen om ons een Toekan, en andere inheemse vogels te laten zien. Engelse namen, Spaans boekje, soms weten we de Nederlandse naam, het duizelt al snel. Maar het is fantastisch. We komen door een soort dorp, waar mensen 40 jaar geleden toestemming hebben gekregen om te gaan wonen. Duitsers, Kroaten e.a? Een mengsel van wat donkere mensen en af en toe blonde. Ze verbouwen Maté, wat veeteelt, en ze maken zelf stenen van klei die ze in blokken laten drogen, adobe, waar ze hun huizen van bouwen. We zagen verspreid wat huizen, 2 scholen, 2 kerken. Uiteindelijk reden we helemaal naar de punt van een soort schiereiland: de rivier de Iguazu stroomt er omheen, 500 hectare binnen de bocht is Yacutinga gelegen. We komen na al dat gehobbel door een wondere wereld in een paradijs in de jungle terecht. Het is niet zomaar een lodge, is ons omstandig uitgelegd, maar een ecolodge. Alles wordt in het werk gesteld om het Regenwoud dat er nog is, te bewaren en waar nodig te herstellen, en kennis op te doen over hoe het werkt en in stand gehouden kan worden. (later vertrouwd Corino ons toe dat we de eigenaar al kennen: het blijkt Carlos te zijn. Hij is begonnen als organisator van wetenschappelijke reizen, en heeft nu zijn eigen lodge en centrum opgezet)
’s Avonds om half 7 worden we bij de fireplace onder het afdak buiten verwcht en maken we kennis met onze gids voor morgen, Corino en krijgen we ahv een powerpoint uitleg over de filosofie van Yacutinga en de werking van het ecosysteem van deze subtropische jungle: met maar 10 cm. Humus. Daarboven de bodembedekkers, dan het onderhout/kreupelhout, dan de canopee en dan emergence: de hoogste toppen. Allemaal hebben ze hun functie en zijn ze van elkaar afhankelijk en van belang voor bepaalde vogelsoorten en andere fauna. De vochthuishouding is ook essentieel. En dan de aarde: de rode aarde bevat veel mineralen, waaronder ijzer en aluminium, maar geen voedingsstoffen. Vandaar dat die humuslaag zo belangrijk is, snelle afbraak en hoge vochtigheid belangrijk is.
We zijn maar met zijn 2en als gasten aanwezig, de lezing wordt ook aathoord door wat personeel. Die in een soort schoolbanken zitten. Heel apart. Er is een duidelijke hiërarchie lijkt t, taakverdeling. Mensen van de huishouding, schoonmaak, bediening en gidsen. We worden compleet in de watten gelegd. We mogen kiezen waar we willen eten: boven in de “eetzaal” (alles is even mooi van grof hout gemaakt) of beneden bij het haardvuur. Dat is niet moeilijk kiezen. Gelukkig maar, want het is best koud. We krijgen een heerlijk diner voorgeschoteld van voorag: 2 buideldjes gevuld met gehakt en groenten. Als hoofdgerecht 2 kommetjes van deeg met vlees erin, met geraspte biet en papaya oid. (leek wortel, maar was het niet) en toe tiramisu.
Onze kamer is een soort huisje, met toilet en badkamer en een kachel: die van buitenaf wordt gestookt: op gezette tijden komt er iemand het vuurtje opporren. Het straalt lekker warm af. We worden gewaarschuwd geen dingen te drogen te leggen op de stalen schoorsteenkap binnen, want het zou niet de eerste keer zijn dat er iets in de fik vliegt of een onderbroek wegsmelt van de warmte. Overal ruikt het naar brandend hout.
26 juli
Heerlijk geslapen. Er is flink wat regen gevallen, dus ik hou mijn hart vast, maar het is prachtig weer: strakblauwe lucht, maar wel fris. We worden om 6.40 gewekt en om 7.40 (dus 8.00) , na een heerlijk ontbijt, wederom bij het haardvuur, vertrekken we de jungle in, met Corino, zijn 2 zoons, en een vrijwilliger, een student, die in opleiding is voor gids.
Het is heel bijzonder. Corino verschijnt in vol ornaat, in camouflagebroek, gewapend met verrekijker en walkie talkie. Hij is bioloog en weet werkelijk alles over de planten, bomen, vogels, processen van het regenwoud. Hij wil ons graag bijzondere vogels laten zien, en maakt voortdurend allerlei vogelgeluiden om ze te lokken, maar we hebben weinig geluk. Het is te koud, weinigen laten zich zien. Hoog in de lucht zien we af en toe wat wegvliegen, en aan de roep en verschijning ziet Corino wat het is en laten ze in een boekje zien welke vogel het was. Hij noemt in 4 talen de namen, Spaans, Engels, Guarani en Latijn: en af en toe weet hij ongeveer de Nederlandse naam of weet JW die. Er zitten vogels bij die verwant zijn aan onze merels, of eksters of vinken. Verder heb ik een foto van een papegaai, maar is niet goed te zien. En op het laatst hebben we nog wat capucijnapen gezien. Verder nog 2 soorten vlinders. Palmbomen en hun vruchten, rosewoud. Van dat laatste maken ze een studie: het is een mooie soort hardhout en ze bestuderen hoe snel het groeit onder welke omstandigheden: ze hebben nakomelingen gemerkt.
Lunch: vooraf: salade met tomaat, dan: maniok ovenschotel (soort wortel, lange aardappel, als puree verwerkt), en een soort broodflan toe. Heerlijk.
Nu gauw wat rusten voor we gaan kanoën.